Pierwsze wzmianki o prowadzonej na tych terenach gospodarce leśnej, sięgają XVIII wieku. Przyjęta polityka państwa względem lasów bazowała na „Zasadach ekonomiki leśnictwa” (1757), według którego głównym celem leśnictwa jest zaspokojenie zapotrzebowania przemysłu na drewno. Miało to wpływ na protegowanie sosny jako głównego gatunku, do produkcji drewna. Procesowi temu sprzyjały zręby zupełne oraz systematyczne odnawianie powierzchni pozrębowych tym samym gatunkiem. Początkowo odnawiano zręby siewem szyszek w pasach, które później zastąpiono siewem nasion. Od połowy XIX wieku, rozpoczął się proces zalesiania użytków rolnych. Sprowadzono nasiona z południowych Niemiec, rozprzestrzeniając nieświadomie ekotypy pochodzące z obcych regionów geograficznych, niedostosowane do tutejszych warunków klimatycznych. W rezultacie tych działań powstawały monokultury sosnowe. Miało to wpływ na pojawienie się pożarów. Utworzono system zapobiegania dużym pożarom w postaci sieci bezdrzewnych pasów, kilkunasto, lub kilkudziesięciometrowej szerokości, przecinających zwarte kompleksy sosnowe. Pasy te istnieją do dziś, są odnowione brzozą, spełniając jednocześnie tę samą funkcję co dawniej. Na początku XX wieku powstała też sieć dostrzegalni przeciwpożarowych. Działania wojsk w okresie II wojny światowej spowodowały powstanie znacznych obszarów pożarzysk, halizn i innych szkód (np. odłamki w drewnie), szczególnie wzdłuż głównych szlaków komunikacyjnych transportu kołowego i kolejowego. Ponadto cyklicznie co kilkadziesiąt lat, występujące gradacje owadów (brudnicy mniszki, poprocha cetyniaka, strzygoni choinówki), przyczyniły się do pogorszenia stanu lasu. Po II wojnie światowej w 1945 r. na terenie obecnego Nadleśnictwa Drawno utworzono dwa nadleśnictwa: Kniazie i Krepę Krajeńską. Nadleśnictwo Kniazie składało się głównie z lasów byłych poniemieckich majątków, lasów samorządowych miasta Drawno i lasów innych własności. Teren Nadleśnictwa Krepa Krajeńska to w 90%, lasy dawnych majątków i w 10% lasy państwowe. Dla utworzonych nadleśnictw opracowano plan urządzenia lasu – przybliżoną tabelę klas wieku. Użytkowanie lasu polegało głównie na usuwaniu szkód powojennych i tych wywołanych gradacjami owadów. Nie wykonano odnowień zrębów i halizn. Odnotowano również bardzo zły stan osad leśnych i dróg.

Prowizoryczne urządzenie lasu (lata 1948-1962), definitywne urządzenie lasu (1962-1972)

1 października 1948 r. Nadleśnictwo Kniazie zostało podzielone. Z wschodniej części utworzono Nadleśnictwo Drawno (dzisiejszy obręb Drawno) o powierzchni 6968,40 ha, a z części zachodniej Nadleśnictwo Kiełpino o powierzchni 6319,10 ha. Zarówno w użytkowaniu rębnym jak i przedrębnym, za względów na potrzeby gospodarki narodowej, pozyskiwano tylko konkretne sortymenty. Z powodu braku siły roboczej nie wykonano czyszczeń w młodnikach. Zręby odnawiano sadzeniem i częściowo siewem sosny z domieszką brzozy. W 1954 roku ukończono usuwanie posuszu po gradacjach szkodników owadzich, przystąpiono do czyszczeń młodników i przegęszczonych młodników i drzewostanów II klasy wieku. Nadleśnictwo Drawno posiadało wówczas własną szkółkę o powierzchni 9,60 ha.

I rewizja planu urządzenia lasu (lata 1972-1981)

W czasie obowiązywania I rewizji planu urządzania lasu, utworzono Nadleśnictwo Drawno z obrębami:
– Drawno – byłe Nadleśnictwo Drawno;
– Kiełpino – byłe Nadleśnictwo Kiełpino;
– Krępa Krajeńska, który późnej zmienił nazwę na Dominikowo, włączone z terenów byłego Nadleśnictwa Krępa Krajeńska w 1973 roku. Powierzchnia jednostki wynosiła wówczas 21 953 ha. Nowopowstałe Nadleśnictwo musiało mierzyć się z wieloma problemami. Zimą 1978/79 wystąpiły bardzo duże opady śniegu, będące przyczyną śniegołomów. Rozmiar klęski był tak duży, że aż przez ostatnie trzy lata obowiązywania planu urządzenia lasu, Nadleśnictwo Drawno było zmuszone do likwidacji szkód. Gradacja brudnicy mniszki z lat 1978-1982 wyrządziła również olbrzymie szkody, zwłaszcza w drzewostanach młodszych klas wieku. Obie wymienione klęski przyczyniły się do obniżenia wskaźnika zadrzewienia drzewostanów, głównie II i III klasy wieku. Plan odnowień otwartych wykonano w 144%, zalesiono łącznie około 495 ha gruntów nieleśnych. Zanotowano 359 ha przepadłych upraw. Uszkodzenia były spowodowane gradacją szeliniaka sosnowca, który masowo pojawił się na zepchniętych wałach drewna po śniegołomach.

II rewizja planu urządzenia lasu (lata 1982-1991)

Podczas II rewizji planu urządzenia lasu, przyjęto nowe podziały drzewostanów na gospodarstwa:

• specjalne – do którego zaliczono lasy rezerwatowe w obrębie Drawno i Dominikowo oraz lasy masowego wypoczynku (we wszystkich obrębach),
• zrębowe,
• zrębowo – przerębowe – którym objęto lasy wodochronne na siedlisku LMśw oraz lasy grupy II na siedliskach LMśw, LMw, Lśw, OlJ w obrębie Kiełpino.

Podział ten miał także wpływ na zmiany w stosowanych rębniach, czyli sposobach użytkowania i odnawiania lasu. Na siedliskach lasowych i olsowych, przystąpiono do przebudowy drzewostanów rębniami złożonymi. W lasach mających znaczenie dla lokalnej społeczności m.in. „masowego wypoczynku” preferowano rębnie złożone oraz istnienie naturalnego odnowienia. Zaczęto wyznaczać drzewostany cenne przyrodniczo. Powierzchnia lasów rezerwatowych wzrosła z około 43 do ponad 152 hektarów. Zaobserwowano wzrost zapasu drewna z 115 m³/ha do 125 m³/ha. W dalszym ciągu walczono ze skutkami klęsk z poprzedniego dziesięciolecia. Miało to wpływ na przekroczenie przyjętego etatu cięć przedrębnych, a także rozmiaru planowanych odnowień i zalesień. 1 maja 1990 roku z części terenów Nadleśnictwa Drawno utworzono Drawieński Park Narodowy.

III rewizja planu urządzenia lasu (lata 1992-2001)

Na skutek przekazania części terenów do Drawieńskiego Parku Narodowego powierzchnia Nadleśnictwa Drawno zmniejszyła się do 20 180 hektarów. Tym samym zmniejszeniu uległa także powierzchnia lasów rezerwatowych. W tym czasie obserwuje się jednak wzrost powierzchni wyznaczonych lasów ochronnych, obejmujący ponad 1862 ha lasu. Stale obserwuje się wzrost zasobności drzewostanów tj. do 159 m³/ha. Nie zrealizowano w pełni etatu cięć rębnych. Miało to także wpływ na odnowienie zrębów wykonane w 71%. Odnowienia pod osłoną drzewostanu wprowadzono na powierzchni dwukrotnie wyższej niż w poprzednim dziesięcioleciu. Wynika to m.in. ze zmiany sposobu użytkowania drzewostanów. Ze względu na wydzielający się posusz, etat cięć przedrębnych został przekroczony.

IV rewizja planu urządzenia lasu (lata 2002-2011)

Na skutek przejęcia nowych gruntów, powierzchnia Nadleśnictwa zwiększyła się do 21 023 hektarów. Wzrosła także powierzchnia lasów ochronnych (6254 ha) oraz powierzchnia lasów rezerwatowych (21 ha). zaobserwowano wzrost zasobności drzewostanów tj. do 213 m³/ha. Etat cięć rębnych zrealizowano w 89%, natomiast etat cięć użytków przedrębnych przekroczono. Miało to także wpływ na odnowienie zrębów - wykonanie w ponad 90%. Wprowadzano także odnowienia pod osłoną drzewostanu, na powierzchni ponad 650 hektarów.

V rewizja planu urządzenia lasu (lata 2012-2021)

Na skutek przejęcia nowych gruntów, powierzchnia Nadleśnictwa wzrosła do 21 159 ha. Na terenie jednostki wyznaczono lasy rezerwatowe o powierzchni ponad 45 hektarów. Etat cięć rębnych zrealizowano w 95%, przekroczono etat cięć użytków przedrębnych. Odnowienia zrębów wykonano w ponad 73% by móc w pełni wykorzystać możliwość naturalnego odnowienia lasu. Wprowadzano także odnowienia pod osłoną drzewostanu, na powierzchni ponad 660 hektarów. Wzrósł przeciętny wiek drzewostanów do 57 lat oraz ich zasobność do 240 m³/ha.

VI rewizja planu urządzenia lasu (lata 2022-2031)

Według stanu na 01.01.2022 r. powierzchnia Nadleśnictwa wynosi 21 107,13 hektarów. Lasy ochronne wyznaczono na powierzchni 7 038,81 ha. Pielęgnowanie upraw i młodników oraz drzewostanów starszych zaplanowano wykonać na powierzchni 14 192,66 hektarów. W ramach cięć rębnych w tym dziesięcioleciu, zaplanowano pozyskać około 557 074 m³, w ramach cięć przedrębnych 496 500 m³.